အတြင္းေၾက။

တိုးတိုးကေလးေပမဲ့
ေတာ္လဲသံအလား။
ဆူညံ ပူေလာင္။
သူေျပာတဲ့ “လမ္းခြဲၾကရေအာင္”

သံရည္က်ိဳအလား..
 ျပိဳက် တဲ့ ႏွလံုးသား
ဆြံ ့အ..လွဳပ္ရွား.
ေျမျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားတယ္။

အဆိုးဆံုးေတြ ျပင္ဆင္ထားေပမဲ့
အေကာင္းဆံုးမ်ား
လာလုနိဳးနိဳး ေမ်ွာ္ကိုးတာ.
လူ ့သဘာ၀
 ဖူးစာ ဆိုတဲ ့စကားလံုးနဲ ့လြွဲခ်။

ကံၾကမၼာ..
အေရခြံဖံုးနွစ္သိမ့္ၾက။
 အမွန္က.. အာရုံ ငါးပါး..
သာရာစား တဲ့ ေလာက..
မတူတာ ျမည္းခ်င္လွ..
တဏွာရာဂ
အစာဘဲျမင္..
ပင့္ကူမ်ွင္..မျမင္..
 ဒါးသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္ အသြင္။

အခ်ိန္လြန္မွ..ျပန္ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾက..
သိခဲ့ၾက..ေမတၱာဆို.
အခ်စ္ထက္ေအးျမ
လြတ္တဲ့ ငါးက ပို ပို လွ.
ရင္ထဲက အတြင္းေၾက။
အခ်ိန္ေတြ ၾကာ..’
အိုေက’ မွာေပမဲ့
ေလာေလာဆည္ရဲ့ ေ၀ဒနာ..
ဆို ့ၾကပ္နာ.မြန္းသိပ္..
အလင္းေရာင္ေတြ မီးမွိတ္
ရယ္သံေတြ..တိတ္။
အျပံဳးေတြ အိပ္ခဲ့တယ္။
 ေညာင္ညိဳရိပ္က..
ဒဏ္ရာငယ္။

 မသဒၶါ (၂။၂၁။၂၀၀၈)